εκεινα τα Χριστουγεννα του 2008

Έτσι

αφού πετρώσαμε κοιτάζοντας την Μέδουσα
ανακαλύψαμε ότι συνεχίζαμε να σκεφτόμαστε(κατά κάποιον τρόπο)
με πετρωμένα χαμόγελα ,σαν αγάλματα που συνεχίζουν - νοερά -να κινούνται
να εργάζονται να κοιμούνται -τάχα - και κυρίως να αγοράζουν
βυθισμένα σε μια νάρκη που την ονόμαζαν ζωή
ενώ από τα μάτια μας κυλούσε ακίνητο ένα λίθινο δάκρυ
εκείνα τα Χριστούγεννα του 2008